Oké, dus je bent een personage in de wereld van De laatste van ons . Je loopt rond en probeert zo goed mogelijk te overleven, te gedijen en te voelen. Je hebt al een paar zombies gedood, en je had ook een dramatisch moment waarop je een man in de ogen keek en zag hoe het leven langzaam uit hem gleed. Hij probeerde je te vermoorden, maar je ziet nog steeds zijn bleke gezicht elke nacht als je je ogen sluit en probeert te slapen. Maar verder voel je je best goed.
Tijdens je reizen zie je een supermarkt die behoorlijk onopgeruimd lijkt. Er zou wat ingeblikt voedsel in kunnen zitten. Of misschien een schaar, plakband en zo, waarmee je je vertrouwde honkbalknuppel wat moorddadiger kunt maken. Je gaat naar binnen en vult je rugzak met spullen. Dop. Zie je, aan de andere kant van de winkel, er zijn er een aantal donkere stappen die naar beneden leiden naar een vochtige opslagruimte dat heeft misschien wel wat echt goed spul .
Maar iets geeft je een raar gevoel, want er is een raar klikgeluid dat je blijft horen. Waarschijnlijk is het gewoon een doorgebrande zekering of zoiets. Er is wat elektriciteit in de war geraakt sinds de apocalyps. Of misschien is het een wasbeer. Ja, waarschijnlijk een wasbeer.
Hoe je het ook rechtvaardigt (hoewel er is niet meer elektriciteit en de wasberen zijn waarschijnlijk allemaal dood), begin je de grove en krakende treden af te dalen. De vochtige lucht zit vol schimmelsporen, dus zet je gasmasker op om geen van de cordyceps-schimmels in te ademen die verantwoordelijk zijn voor het zombificeren van iedereen. Als je de onderkant van de trap bereikt, wordt je laars ondergedompeld in klam, stilstaand water. Ew. Je zult later je sokken moeten verwisselen als je geen loopgraafvoet wilt krijgen. Dit kan maar beter de moeite waard zijn.
Je rommelt rond in de kelder en je slaagt erin om wat coole dingen te vinden. Een schaar. Een paar messen. Meer ingeblikt voedsel. Maar er klopt iets niet. Je hoort dat klikgeluid steeds en het wordt luider. Er stoot iets tegen je voet; Je kijkt naar beneden en onderdrukt een schreeuw. Aan je voeten ligt een opgeblazen lijk, met bijna verrotte kleren, dat de doorweekte overblijfselen van een jachtgeweer vasthoudt. Je weet van je reizen dat jachtgeweren dope zijn, dus je pelt de grove lijkvingers van de loop en voegt deze toe aan je rugzak.
Je bent helemaal klaar in de kelder. Je bent voldoende geschrokken, en toch wordt het klikken luider. De huid aan de achterkant van je nek gaat rechtop staan omdat er een beetje geluid is onder dat klikken. Het klinkt als een klein gezeur. Een kleine zucht. Een beetje kreunen. Het klinkt als een doodsratel. De huiverende laatste adem van een persoon . Je gaat de trap op, zet je voet met een luid geluid dwars door verrot hout scheur .
En iets schreeuwt .
De gal stijgt op in je keel. In de duisternis hoor je iets door het water spetteren. Het klikken is luider en vermengt zich met het soort onmenselijke kreet waardoor je benen helemaal babyherten worden. Je schuift je voet uit je laars en boek Het op de trappen. Er komt iets achter je de trap op. Aan het geluid van de voetstappen van het ding op de trap kun je zien dat het versleten is schoenen . Je scheurt de winkel uit en haalt het 9 mm-pistool uit je zak. Je draait je om en als je de deur uit komt, zie je de overblijfselen van wat ooit een menselijk gezicht was, nu uit proporties opgeblazen.
De mond en kaak zijn aanwezig, maar de andere kenmerken worden belemmerd door schimmelachtige gezwellen. Je leegt je tijdschrift in het ding. De kogels vertragen het, maar slechts een klein beetje. Je hebt geen tijd om te herladen. Je realiseert je dat je het jachtgeweer nog steeds in de andere hand houdt. Je hebt niet gecontroleerd of het geladen was, maar je gaat het ontdekken. Het ding strekt zijn verrotte handen uit en zijn tanden klikken en knarsen. Je haalt de trekker over en een slak explodeert in de borst van het ding. Door de explosie wordt hij een meter naar achteren geblazen. Het schreeuwt en kronkelt op de grond. Dan beeft het en ligt stil. Je blijft niet rondhangen om te controleren of het dood is. Je doet alsof je een boom bent en ga verdomme uit Dodge.
Later die avond besluit je te kamperen in een oude parkeergarage. Je vindt een paar droge stokken op straat, maar je hebt geen aanmaakhout. Je controleert je rugzak op stukjes papier en vindt een oud pamflet dat je werd overhandigd door een soldaat in de gedemilitariseerde zone waar je woonde voordat deze werd overspoeld. Het ging over het doden van geïnfecteerden. Je hebt het niet gelezen. Uit praktijkervaring weet je dat ‘shoot it til it dies’ meestal de meest effectieve methode is. Je staat op het punt het papier in brand te steken, maar de adem stokt in je keel als je hetzelfde fungaloïde gezicht ziet dat je in de supermarkt aantrof, naar je terugkijkend op de achterkant van het pamflet. Je haalt je zaklamp tevoorschijn. Je ziet dat dit ding een naam heeft.
Waar zitten clickers in? De laatste van ons ?
Terwijl je verder leest, ontdek je dat clickers het derde stadium van de cordyceps-infectie zijn. Jaren nadat een besmette persoon is gebeten, begint de cordyceps-schimmel buiten het lichaam te groeien. De knobbeltjes op het gezicht van een clicker zijn eigenlijk verharde schimmelplaten die over de ogen van de geïnfecteerde persoon groeien. Het wezen is blind en gebruikt klikken en kreunen als een vorm van echolocatie om op prooien te jagen, vandaar de naam. Door langdurige blootstelling aan de schimmel zijn deze wezens aanzienlijk sterker dan mensen en aanzienlijk moeilijker te vernietigen. Ze verstoppen zich op donkere plaatsen om met meer succes te kunnen jagen, wat erop lijkt te wijzen dat ze over een bepaald niveau van intelligentie beschikken.
Naast de foto van de clicker zie je dat er een gedeelte is gemarkeerd met Fase Vier, maar dat gedeelte van het pamflet is weggescheurd. Je realiseert je met een huivering dat het ding dat je tegenkwam het niet eens had bereikt laatste stadium van de infectie, hoewel je je alleen maar kunt voorstellen wat dat stadium is.
Je steekt het papier in brand en ziet hoe het gezicht van het ding verwringt en zwart wordt terwijl het door de vlammen wordt gelikt. Je gaat liggen om te slapen, en na een tijdje begint de slaap je te vinden. Je merkt niet eens dat je niet aan de man hebt gedacht die je hebt vermoord toen je je ogen sloot. Zijn gezicht is vervangen door iets onherkenbaars. Een schedel met borrelende schimmelachtige gezwellen en een schreeuwende, knarsende mond. Je laatste gedachte voordat je wegdrijft is... Ew, dat smerige gedoe.
(uitgelichte afbeelding: Naughty Dog)
