Als je dat nog niet hebt gedaan – of als je dat al hebt gedaan – ga dan naar Barbie kijken, het is geweldig. Elke vijf seconden is er een obsceen grappige grap of geestige verwijzing en het visuele werk is verbluffend. Ik kan me echt niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo genoten heb van een blockbuster met een groot budget. En zelfs wij bij De Maria Sue kan geen genoeg krijgen van Barbenheimer.
OK. Nu uw hooivorken zijn neergelaten, laten we het erover hebben Barbie's blank feminisme.
Het centrale conflict in de film is duidelijk: Ken beseft dat het patriarchaat groot is, Ken beseft dat het patriarchaat slecht is. De kern van het verhaal is het idee dat giftige mannelijkheid niet biologisch is, maar aangeleerd gedrag dat je kunt afleren met educatie en empathie. Het is ongetwijfeld een geweldige boodschap, die de kern vormt van de feministische theorie, maar het voelt alsof ze verstoken is van alle turbulentie die intersectionaliteit met zich meebrengt.
Barbie stelt zich een wereld voor die vrij is van de grove, hobbelige complicaties die dat met zich meebrengt kyriarchieën brengen. De soepele, pop-achtige plasticiteit van de politiek vlakt de strijd af tot een duidelijke binaire verhouding tussen mannen en vrouwen. In Barbieland is er geen wrijving tussen verschillende groepen vrouwen; hier in deze wereld wapenen blanke vrouwen hun witheid niet tegen gekleurde vrouwen, zoals ze in het echte leven vaak doen. Ze zijn allemaal verenigd tegen één doel: Stop de Kens.
Historisch gezien hebben witte feministen uit de eerste en tweede golf zwarte vrouwen uit hun bewegingen verdreven. Volgens NPR Elizabeth Cady Stanton, destijds een van de meest prominente suffragettes, was tegen integratie met zwarte mensen en vond dat zwarte mannen de grootste bedreiging voor de vrouwenrechten vormden. We bewijzen de verhalen over strijd een grote slechte dienst door de manieren te verdoezelen waarop onze eigen veronderstelde bondgenoten ons en de zaak vaak verraden.
De film probeert het witte perspectief in evenwicht te brengen via de niet-blanke karakters Gloria (America Ferrera) en Sasha (Ariana Greenblatt), een moeder- en dochterduo dat hun eigen persoonlijke relatie probeert op te lossen en tegelijkertijd Barbie helpt Barbieland terug te nemen. Maar het grootste deel van hun aanwezigheid staat in dienst van Barbie’s zelfactualisatie; ze zijn er om het verhaal van een blank personage te ondersteunen. En de rest van de niet-blanke personages in de film zijn meestal vaste kledij.
Een paar grappen verduisteren deze witheid, zoals de witte redder Barbie-prik, maar het is niet genoeg om de echte problemen van de film met ras van zich af te schudden. Als het gaat om de vertegenwoordiging van vrouwen in films, krijgen blanke cisvrouwen meestal de eerste keuze – het is een akelig stukje politiek dat zelfs Greta Gerwig, de regisseur van Barbie , waar ze zelf in is gevallen. Gerwig heeft een geschiedenis van het schrijven van voornamelijk witte verhalen . Dame Vogel heeft zijn eigen verontrustende rassenpolitiek die een geheel apart artikel zou kunnen vullen, en Kleine vrouwen maakt het allemaal niet zo beter.
Een bondgenoot zijn betekent in het reine komen met problematische media waar we van genieten. Zoals we hebben besproken, Barbie verbreekt momenteel box office-records. Veel mensen prijzen momenteel ook de feministische deugden van de film aan. Maar voor wie is dit feminisme bedoeld? We kunnen genieten van de film en zijn boodschappen, terwijl we ook de ongelukkige oppervlakkigheid ervan opmerken. Voorlopig luister ik non-stop naar die geweldige soundtrack.
(uitgelichte afbeelding: Warner Bros. Pictures)
