** Grote spoilers voor IT Hoofdstuk twee volgen. Je kunt niet klagen dat ik je hierover geen spoilerwaarschuwing heb gegeven. **
Nikita
Van alle artikelen waarover ik had verwacht te schrijven IT Hoofdstuk twee , Ik kan zeker zeggen dat schrijven over hoe ze de relatie tussen Richie Tozier en Eddie Kaspbrak canoniek romantisch maakten, daar niet bij hoorde.
Ik had gehoopt dat de film voor beide personages in de subtekst zou duiken, maar ik had eigenlijk nooit gedacht dat regisseur Andy Muschietti en scenarioschrijver Gary Dauberman hun relatie daadwerkelijk tot canon zouden maken, met weinig tot geen ruimte voor discussie. Richie is canoniek niet hetero, en Eddie is ook sterk gecodeerd als niet hetero. Richie is ook verliefd op Eddie en gaat zelfs zo ver dat hij hun initialen op de kussende brug in de stad kerft, wat niet iets is dat je alleen voor je beste vriend doet. Eddie's vroegtijdige dood maakt een einde aan de mogelijkheid van een romance, maar Richie's gevoelens zijn er nog steeds en Eddie's gevoelens zijn zeer impliciet.
Er valt veel te bespreken over dit specifieke plot, variërend van Richie’s canon-reis tot Eddie’s impliciete plot, tot de vraag of deze film al dan niet een fatsoenlijke representatie is. Het voelt bijna surrealistisch om een grote film te hebben die zich daadwerkelijk wil bezighouden met het lezen van de tekst, in plaats van er gewoon voorbij te knipperen of er een grap van te maken.
Hoezeer ik ook altijd van Richie als personage heb gehouden, in het eerste HET film was hij enigszins onderschreven vergeleken met de anderen. Hij krijgt zeker een aantal van de beste grappen, maar terwijl de andere verliezers emotionele bogen hebben, fungeerde Richie de hele film als een soort snauw sidekick. Zijn emotionele reis in de tweede film geeft hem met terugwerkende kracht meer diepgang in de eerste film en brengt het personage op prachtige wijze vooruit Hoofdstuk twee , omdat we beseffen waar zijn diepste angsten en onzekerheden over gingen.
Richie’s grootste angst is altijd zichzelf geweest. Tijdens zijn eerste verschijning in de originele roman vertelt hij over het doen van zijn stemmen en indrukken, omdat het gemakkelijker is om moedig te zijn als je iemand anders bent. Het is gemakkelijk om deze angst te vertalen in de angst om open te zijn over zijn seksualiteit of zijn gevoelens, en het is in feite een van de redenen waarom over zijn seksualiteit en zijn relatie met Eddie lang vóór de eerste keer werd gespeculeerd. HET kwam uit in 2017. De subtekst is er altijd geweest voor fans en wordt nu pas verkend in een canonieke bewerking.
In IT Hoofdstuk twee , Richie's seksualiteit is de sleutel tot zijn reis naar zelfacceptatie. Hij herinnert zich een specifiek moment waarop hij publiekelijk werd vernederd en beschaamd, wat vervolgens leidt tot een ontmoeting met Pennywise waarin de clown hem bespot vanwege zijn smerige geheimpje. Zijn herinnerde trauma gaat volledig over het feit dat hij niet kan zijn wie hij werkelijk is en hoe hij bang is dat zijn geheim aan het licht komt. En toch is zijn laatste moment in de film uiteindelijk de terugkeer naar de kussende brug waar hij al die jaren daarvoor de initialen van hem en Eddie heeft gesneden om ze opnieuw te graveren, terwijl Stan's voice-over hem eraan herinnert te zijn wie je wilt zijn. Wees trots.
Het is een krachtig verhaal, ook al is het enigszins tragisch, en het is een van de eerste keren dat ik een film over een groot evenement zie waarin een vreemde held en een relatie te zien zijn die niet zomaar terzijde wordt geschoven of met een oogwenk wordt bekeken, waardoor je de referentie zult missen. . Ja, Joe Russo, ik praat hier specifiek met jou over. Hoewel Richie nooit openlijk zegt dat hij homo of biseksueel is, is de intentie er wel, en dat is waar het om gaat. De schrijver, regisseur en sterren lijken dit plot allemaal te behandelen als een liefdesverhaal en als een serieus onderdeel van de film in plaats van als een brutale knipoog en je zult de referentie missen.
Natuurlijk is er het feit dat Richie’s verhaal het treurigste is van alle overlevende verliezers. Bill keert terug naar zijn charmante leven als schrijver, Ben en Bev komen samen en Mike kan Derry eindelijk verlaten. Maar Richie is in rouw wanneer we hem voor het laatst zien, en hoewel die laatste voice-over en de glimlach die hij op zijn snijwerk geeft in de richting van enige hoop lijken te wijzen, is het onmiskenbaar triest. Richie komt nooit uit de kast tegenover zijn vrienden en daarom is zijn angst voor afwijzing nooit ongegrond gebleken. We hebben hoop dat hij een toekomst zal hebben waarin hij gelukkig is, maar we zien die nooit.
Dat Richie canoniek homo is (hoewel ik aarzel om hem een specifiek label te geven, omdat hij in het boek serieuze relaties met vrouwen heeft gehad terwijl hij nog steeds subtekstuele gevoelens voor Eddie heeft, terwijl de film lijkt te impliceren dat hij homo is in plaats van biseksueel) is geen beslissing. binnengegooid om de Tumblr-menigte te sussen of toe te geven, zoals sommige Redditors al afwijzend hebben gezegd. Het boek leent zich sterk voor een vreemde lezing van zowel hem als Eddie, en het originele script uit 2015 voor de eerste IT bevatte een regel over: raak de andere jongens Richie niet aan, anders zullen ze je geheim kennen dat optreedt wanneer Richie probeert help Eddy.
Stephen King is ook een grote fan van deze film en heeft naar verluidt een enthousiaste zegen gegeven aan dit subplot: volgens VanityFair . Dat vertelde Dauberman aan The Hollywood Reporter dat hij dol was op dat liefdesverhaal tussen Richie en Eddie en dat ze de voortgang van zijn personage baseerden op de subtekst in de roman. Dus nogmaals, dit is geen toegeven of een soort plotselinge beslissing die op het laatste moment wordt genomen. Dit is iets waar de schrijvers en acteurs zeker voor hebben gezorgd, en het feit dat ze niet de hele persreis hebben besteed aan het aanprijzen van hun moed voor het toevoegen van dit element spreekt tot een niveau van respect voor de plot.
Ik vind het interessant dat ze besloten om van Richie's seksualiteit meer een plotpunt te maken en Eddie's seksualiteit meer als een subtekstuele boog te houden. Voor het grootste deel bevat de boog van Eddie veel subtekst over zijn seksualiteit (net als de roman en de originele miniserie), maar nee, oh, er is een moment zoals Richie's verhaal doet als het gaat om het analyseren van zijn seksualiteit in hoofdstuk twee, dat enigszins is frustrerend als fan van het boek maar ook enigszins begrijpelijk als filmcriticus.
Ik ga hier een stap verder om te betogen dat Muschietti en Dauberman misschien besloten hebben om Eddie's seksualiteit niet explicieter te maken in de film vanwege het risico op een terugslag over Eddie's dood. Eddie is gedoemd te sterven sinds het boek uitkwam, en het was onwaarschijnlijk dat Muschietti of Dauberman dat specifieke plotpunt hadden willen veranderen, zodat alle verliezers hun laatste ontmoeting met Pennywise zouden overleven. De film begint ook met een brutale homofobe aanval op een homoseksuele man, dus het doden van twee van de drie openlijk homoseksuele personages zou woede hebben gewekt, en terecht.
verraderlijke releasedatum van de rode deur
Toch betekent het feit dat de seksualiteit van Eddie niet op dezelfde manier wordt aangepakt als de seksualiteit van Richie, niet dat deze niet aanwezig is. Eddie's boog gaat over tot zijn recht komen en zijn moed vinden nadat deze is uitgedoofd door zijn moeder en zijn vrouw, die beide beledigende figuren zijn in de roman en de aanpassingen. Zijn hele leven is hem verteld dat hij ziek is, dat hij kwetsbaar is, dat hij iets is wat hij niet is, en je ziet welke tol het van hem eist tijdens de film als hij worstelt om zijn moed te vinden. Het is met de verliezers, en met name Richie, dat hij kan beseffen dat hij meer is dan wat hem is verteld, wat ertoe leidt dat hij een standpunt inneemt en helpt het te verslaan.
De handeling van het tot jezelf komen en je moed tonen is een krachtig verhaal, en het werkt net zo krachtig als je Eddie leest als een opsluiting en het ontdekken van zijn eigen identiteit in de loop van de roman of film. De ultieme tragedie van zijn verhaal is dat hij, ondanks dat hij eindelijk tot zijn recht is gekomen, nooit vrij kan komen van zowel het schrikbeeld van zijn trauma uit het verleden als van het trauma en zijn leven kan leiden zoals hij wil, ongeacht of die toekomst al dan niet een nog lang en gelukkig met Richie.
Er zijn meer diepgaande queer-lezingen over Eddie mogelijk op basis van het boek, de miniserie en de film, inclusief een directe parallel in de roman tussen de vermoorde Adrian Mellon en Eddie die in de film wordt weerspiegeld. Beiden hebben astma, en wanneer Eddie dit in het boek te horen krijgt, beschrijft King hoe hij naar zijn eigen inhalator reikt. In de film zien we Adrian zijn inhalator gebruiken tijdens de aanval, en Eddie gebruikt natuurlijk de zijne gedurende de hele film; de beeldtaal vergelijkt de twee rechtstreeks. Net als de seksualiteit van Richie, wordt de seksualiteit van Eddie besproken sinds het boek uitkwam – dit is geen nieuw fenomeen.
Interessant genoeg is Dennis Christopher, die in de versie uit 1990 de volwassen Eddie speelde HET , heeft getweet over hoe hij de discussie over Eddie's seksualiteit wilde opnemen in die bewerking, maar de filmmakers schuwden het allemaal. Dat was vier jaar nadat het boek uitkwam, wat betekent dat er altijd een vreemde lezing van Eddie op tafel heeft gelegen en dat er door een verscheidenheid aan critici en acteurs over gesproken is.
Het is ook de moeite waard om op te merken dat vooroordelen en onverdraagzaamheid grote schurken zijn in de wereld van HET , en homofobie hoort daar ook bij. De dood van Adrian Mellon is gedeeltelijk te wijten aan het feit dat Pennywise de haat tegen de stad aanwakkert; dit is veel duidelijker in het boek dan in de film, maar het is een rode draad door het hele hoofdstuk en is op hem gericht. Pennywise reikt tot in de ergste delen van de menselijke ziel om haat te creëren en chaos en geweld aan te wakkeren. De duisternis van de menselijke conditie en de pijn die we anderen toebrengen is net zo goed een monster als Pennywise, en dat geldt ook voor de homofobie waarmee Richie en Adrian Mellon worden geconfronteerd.
HET is geen verhaal over een griezelige enge rioolclown. Het is een verhaal over angsten en haat, en hoe geloof in jezelf en in je gemeenschap dat kan overwinnen, waardoor het verhaal van Richie en Eddie nog krachtiger wordt. Ze accepteren zichzelf, en ze accepteren elkaar. Ook al delen ze nooit een liefdesbekentenis of een kus, de parallellen tussen Richie en Eddie die beide in de hele film tot hun recht komen, lenen zich sterk voor een lezing waarin de gevoelens van Richie en Eddie werden beantwoord, ook al worden ze nooit gezegd. scherm. Dit gaat over in het gebied van de hoofdkanonnen, maar weet je wat? Dat is goed. Dat is wat het met je doet als je met de tekst bezig bent.
Het discours rond de film zal zich waarschijnlijk concentreren op uitersten, op de vraag of Richie een kwaliteitsvertegenwoordiger is of dat de film diep homofoob is. Zou het een betere, minder problematische (ik haat die term) film zijn als Eddie het overleefde en hij en Richie nog lang en gelukkig zouden leven? Ja. De film gaat over tot het begraven van je homo-territorium zoals het er nu uitziet met de dood van Adrian Mellon, de dood van Eddie en het ietwat ongelukkige einde van Richie. Het is verre van perfect, en als je er last van hebt, is dat een volkomen terechte reactie.
hoeveel seizoenen van Tokyo-wrekers zullen er zijn
Maar tegelijkertijd is Richie canoniek niet hetero, en er wordt sterk beweerd dat Eddie ook niet hetero is. We kregen een film met een groot budget die bereid was om zich bezig te houden met de vreemde lezing die velen uit de tekst hebben overgenomen, en er niet alleen naar te knipogen, maar deze onderdeel te maken van de eigenlijke canon zelf. Zelfs met de tragische aard van het verhaal vind ik het persoonlijk een beetje een overwinning, hoewel ik niet van plan ben iemand anders te vertellen dat hun interpretatie onjuist is, tenzij je me probeert te vertellen dat Richie hetero is.
Dit is een discussie waarin er geen gemakkelijke manier is om te zeggen dat dit goed of slecht is. Misschien vind je het Richie/Eddie-verhaal een ander voorbeeld van het begraven van je homo's, vooral in combinatie met de Adrian Mellon-scène, en een verschrikkelijk moment van representatie, of je zou het een grote stap voorwaarts kunnen vinden voor blockbuster-films die zich bezighouden met queer-tekst. Je kunt ervan houden dat ze Richie canoniek niet eerlijk hebben gemaakt en nog steeds het gevoel hebben dat zijn verhaal met wat meer gratie en zorg had moeten worden afgehandeld. Eerlijk gezegd is het echt allebei, en nuance is het minst favoriete onderdeel van internet. Een rare rioolclownfilm kan representatie hebben en toch in homofobe stijlfiguren vervallen. Er kan nuance bestaan in deze specifieke discussie.
Uiteindelijk is het aan de kijker om te beslissen hoe hij over het Richie/Eddie-plot denkt. Ik heb enorm genoten van die van Louis Peitzman Neem het Richie/Eddie-plot over als je op zoek bent naar meer informatie over dit onderwerp, omdat er meerdere perspectieven op dit verhaal zijn en het allemaal ongelooflijk geldige lezingen zijn. Uiteindelijk zal je kijk op Richie/Eddie neerkomen op een persoonlijk perspectief.
Toch, als iemand die zelden zin heeft in blockbusterfilms, zich bezighoudt met de vreemde subtekst die ze presenteren (Marvel, Star Wars … de lijst gaat maar door) of zelfs maar erkennen dat er queer-mensen bestaan, vond ik deze beslissing bijzonder ontroerend. Richie is nog steeds een held, net als Eddie. Hun relatie wordt behandeld als belangrijk voor het verhaal, zonder te knipogen of te homo-en. Het verhaal van Richie heeft geen gemakkelijk einde, maar er heerst een gevoel van bitterzoete vrede. Misschien kan Richie zijn wie hij werkelijk is, ook al is de wereld nog steeds homofoob en wreed.
Het is een verhaal waar ik niet van had verwacht HET . En ik ben blij dat ze ervoor hebben gekozen om het op te nemen.
(afbeelding: Warner Bros)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
—MovieMuses hanteert een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens iedereen , aanzetten tot haat en trollen.–
