Binnenlopen Carol , Ik denk dat ik iets verwachtte dat iets dichter bij het eerdere melodrama uit de jaren vijftig van regisseur Todd Haynes lag, Ver van de hemel . Dat is een film waar ik van hou en die ik vrijwel beschouw als de beste prestatie van Julianne Moore. Carol had veel waargemaakt, maar het vreemde is, Carol is opmerkelijk anders dan zijn spirituele voorganger. Als Ver van de hemel is in de stijl van technicolor damesfoto's zoals Douglas Sirk , Carol heeft eigenlijk het subtiele gevoel van sommige van de internationale films die eind jaren vijftig en begin jaren zestig uitkwamen en indruk maakten, zoals Tot ziens (onderschat), Ademloos , of Jules en Jim —Langzaam, opzettelijk tempo, zonder performatief melodrama. Kijken naar Carol , er is bijna een element van Hal Hartley’s romantische benadering vermengd met Haynes’ nieuwste, en hoe onverwacht dat ook is, daar ben ik redelijk goed in.
Zijn nieuwe film concentreert zich op een huisvrouw, Carol (Cate Blanchett), die van haar man scheidt omdat ze heeft besloten dat ze de voorkeur geeft aan het gezelschap van vrouwen (waaronder de beste vriendin en voormalige minnaar gespeeld door de grote Sarah Paulson) en Therese (Rooney Mara), een ietwat Boheems winkelmeisje dat op een speelgoedafdeling werkt en verloofd is met Richard van Jake Lacy. Carol en Therese hebben onmiddellijke chemie en aantrekkingskracht, hoewel Therese nooit over deze andere kant van het leven heeft nagedacht. Ze heeft duidelijk een zekere apathie tegenover de belofte van een huwelijk en een gezinsleven, maar Carol lijkt haar ogen te openen voor mogelijkheden op een ander pad. Hoewel Richard geen echte bedreiging vormt voor hun relatie, doet Harge van Kyle Chandler (de ex van Carol) dat wel.
Ik weet dat sommige critici hebben gezegd dat het personage van Chandler geen slechterik is, maar als ik er zelfs maar een tweede keer naar kijk, kan ik niet anders dan het gevoel hebben dat dit de enige noot in deze film is die dichter bij het vorige melodrama van Haynes komt. Harge is behoorlijk hatelijk, en alle liefde die hij voor Carol heeft lijkt meer op een obsessie. Of dit gedrag voortkomt uit een frustrerende, gereserveerde tijd in onze cultuur weet ik niet, maar op het scherm voelt hij zich vaak gevaarlijk. Blanchett en Mara zijn zo goed als perfect en hebben een chemie die perfect met elkaar lijkt samen te werken; Het koperachtige zelfvertrouwen van Blanchett en de gereserveerde verlegenheid van Mara brengen dingen in elk naar boven waardoor hun scènes samen steeds rijker lijken. Hoewel de film soms frustrerend subtiel en traag is, creëert de doelbewuste kwaliteit een ritme dat het liefdesverhaal juist versterkt. Wat passie betreft, komt dit zo dicht mogelijk bij de klassieker Korte ontmoeting zoals elke film van de afgelopen 50 jaar.
Het script van Phyllis Nagy is prachtig, met bijna lyrische dialogen, schijnbaar geschreven voor de vocale sterktes van elke actrice. Zoals gebruikelijk bij Haynes zijn de productiedetails specifieker dan bij de meeste films, waardoor alles tegelijk specifiek en mooi lijkt. Het eenvoudige kleurgebruik van de kleding van Blanchett en Mara zegt veel over de personages, vooral in de stiltes waarin de film langere tijd ronddwaalt. Als er één klacht is, en het is slechts een persoonlijke voorkeur, dan is het wel het gebruik van filters. Ik weet dat het gebruikt wordt om dit allemaal een voyeuristisch gevoel te geven, alsof je door een raam kijkt, maar het is nog steeds een frustrerende manier om een film van twee uur te kijken. Nogmaals, het heeft mijn voorkeur, geen verhalende of filmische fout.
Wat Haynes zo perfect bij het juiste eind heeft met deze film is het zeer specifieke gevoel van tijd en plaats, het stadsleven van degenen die verscheurd worden tussen het huiselijke leven en de beatcultuur, vóór publiek en vocaal feministisch en LGBT-activisme. Het is de vraag of Carol en Therese in de komende jaren zelfs activisten zouden zijn, gezien hun temperament. Maar daar gaat de film niet over. Net als Een alleenstaande man (wat misschien wel de beste dubbele affiche voor deze film is) Dit is in hoge mate een film over het persoonlijke, privéleven van deze geliefden wier genegenheid niet anders is dan die van heterokoppels. Zelfs als ze destijds geheim werden gehouden, weten we dat ze toch bestonden.
—Houd rekening met het algemene commentaarbeleid van MovieMuses.—
Volg jij MovieMuses op Twitteren , Facebook , Tumblr , Pinterest , & Google+ ?
