Wat anime-films betreft, Perfect blauw (1997) verdient absoluut alle lof. Het is een psychologische thriller/horror die voormalig popster Mima Kirigoe (dub ingesproken door Ruby Marlowe) volgt, die haar grip op de werkelijkheid verliest terwijl ze wordt gestalkt. Als je op zoek bent naar iets anders dan live-actie om in te verdwalen en bang voor te zijn. Ik raad ten zeerste aan Perfect blauw .
Er zijn veel wendingen en bochten waardoor je verdomme in de mond gaat zitten? terwijl het zich allemaal ontvouwt. Bovendien is de animatie soms zo opvallend en verontrustend. Vanwege de psychologische aspecten van Perfect blauw Er zijn veel momenten waarop je de werkelijkheid in twijfel trekt. Is er iets dat in de film gebeurt als de shit de fan raakt, echt? Die vragen worden aan het einde beantwoord en ik ga het je uitleggen.
kosmos een ruimtetijd-odyssee tv-serie
Wat gebeurt er aan het eind van Perfect blauw ?
Het grootste deel van de film worstelt Mima met haar geestelijke gezondheid en haar veranderende carrièrepad, terwijl haar stalker hardnekkiger wordt en mensen vermoordt. Mima’s psychose tempert wat er wel en niet echt met haar gebeurt. Daarom heeft ze geen idee wie er eigenlijk achter de moorden en manipulatie van een obsessieve fan van haar zit.
In een schokkende wending wordt onthuld dat Mima's manager, Rumi Hidaka (Wendee Lee), achter de moorden en extreme stalking zit. Een van haar alters (het is duidelijk dat Rumi een dissociatieve identiteitsstoornis heeft), gebaseerd op Mima, is ervan overtuigd dat ze haar moet vervangen. Rumi's alter probeert Mima voor eens en voor altijd te vermoorden en jaagt haar uit haar appartement de stad in. Door haar instabiliteit wordt Rumi bijna aangereden door een vrachtwagen (omdat ze niet beseft dat de lichten van een wonder zijn), maar wordt ze op het laatste moment gered door Mima.
De film eindigt met Mima, die een beroemde actrice is geworden, die de psychiatrische inrichting bezoekt waar Rumi zich voor had ingezet. Ze vertrekt met een gevoel van vrede en heeft geen last meer van hallucinaties. Het is het meest passende einde van een film die zich zo sterk richt op de beroemdheidscultuur en de giftigheid van idealisering.
(uitgelichte afbeelding: Rex Entertainment)
