Hollywood – Foto: Netflix
Hollywood is de eerste Original-serie die voortkomt uit de contentdeal van producer Ryan Murphy van Netflix. De show, die iets meer dan twee weken geleden uitkwam, werd met veel tamtam en jazzhanden gepromoot door Netflix. En toch miste het op de een of andere manier de plek. Een van onze vaste bijdragers, Melissa Taylor, deelt haar mening.
Het duurde niet lang voordat kijkers gaten in de film begonnen te prikken De liefdesbrief van Ryan Murphy aan Tinseltown . Het zou echter oneerlijk (en onwaar) zijn om dit te negeren Hollywood als een complete flop. De serie heeft een respectabele 7,7 behaald op IMDB en een goedkeuringsscore van 78% van het publiek op Rotten Tomatoes. Het heeft de afgelopen twee weken ook in de top tien van meest populaire Netflix-lijsten gestaan. Het cijfer van 58% van de Rotten Tomatoes-critici is misschien veelzeggender: Hollywood is beslist niet vers.
is Barbie een Disneyfilm
Met Hollywood wilde Murphy de geschiedenis herschrijven en een alternatief verhaal creëren waarin queer-, BAME- en vrouwelijke personages de aandacht en het respect krijgen die ze verdienen. En technisch gezien, ja, dat is wat de finale bereikt. Maar is Hollywood meer een ijdelheidsproject dan een daadwerkelijke kracht ten goede?
Je kunt niet twijfelen aan de goede bedoelingen van Murphy. Uit zijn filmografie blijkt waar hij voor wil pleiten authentieke portretten van ondervertegenwoordigde groepen . Maar het creëren van een fictief verleden draagt niets bij aan het vergroten van de gelijkheid in 2020.
Een waargebeurd verhaal? Niet helemaal
In sommige opzichten, Hollywood is authentiek. De serie bevat veel echte personages, waaronder filmsterren als Hattie McDaniel en Vivien Leigh (beide Weg met de wind ). Het is ook gebaseerd op veel echte verhalen uit de Gouden Eeuw van Hollywood. Een man genaamd Scotty Bowers leidde een escortservice vanuit een benzinestation. En de feesten van regisseur George Cukor waren werkelijk even legendarisch als losbandig.
Echter, Hollywood heeft gewoon niet de vereiste karakterdiepte. Hoewel er een knipoog is naar een achtergrondverhaal, zijn deze niet zo gedetailleerd. Sommige zijn zelfs oppervlakkig en lui.
Camille (Laura Harrier) is onze hoofdrolspeelster, maar het enige dat we over haar weten is dat ze een relatie heeft met Raymond (Darren Criss). Rock Hudson was in het echte leven een succesvolle filmster, maar in Hollywood hij is de stereotiepe mooie maar dwaze beefcake, versimpeld tot een karikatuur.
Het is niet allemaal slecht. Elke scène met Avis Amberg en Ellen Kincaid (respectievelijk Patti LuPone en Holland Taylor) is een genot om naar te kijken. Deze twee oudere vrouwelijke karakters zijn uniek, levendig en allesbehalve onzichtbaar. Maar dit is niet genoeg om de serie te dragen. Hollywood's karakters zijn niet authentiek: Murphy’s karakterisering stopt bij ‘homo’, ‘oud’ en ‘zwart’. We hebben geen nieuwe tweedimensionale serie nodig, bedankt.
Te veel glamour?
Algemeen, Hollywood mist dramatische spanning. Alles is gewoon een beetje te simpel; een beetje te glanzend en aangenaam.
Murphy wil ons laten geloven dat deze personages erop uit zijn de geschiedenis te veranderen in een tijdperk van vooroordelen. Laten we dat tijdens de periode niet vergeten Hollywood In de huidige situatie was homoseksualiteit nog steeds illegaal en werden de openbare ruimtes gescheiden om zwarte mensen uit te sluiten. Afgezien van een paar molotovcocktails en enkele fotografen die weigeren een foto van Rock en Archie te maken, zijn er weinig gevolgen voor deze personages. Het is gewoon niet geloofwaardig. Anno 2020 worden mensen nog steeds beschaamd en aangevallen om wie ze zijn. In de jaren veertig zou het nog erger zijn geweest.
Veel van de personages zijn ook iets te aardig en laten zich veel te gemakkelijk los. De serie bevat bijvoorbeeld verschillende vermeldingen van Raymonds vermogen om voor wit door te gaan. Omdat hij er niet half Filipijns uitziet, beweren Archie en Camille dat hij de vooroordelen die mensen van kleur ervaren niet volledig begrijpt. Omdat hij echter een ‘goede kerel’ is, lijkt hij weg te komen zonder ooit zijn blunder te begrijpen. De serie mist een intenser moment waarop hij wordt geschoold door Camille en Archie.
Bovendien is het karakter van Henry Wilson problematisch. Hij is een systematische misbruiker, die zich richt op jonge mannen en in het bijzonder op de strijd van Rock met zijn seksualiteit. Maar dat wordt allemaal vergeten omdat hij uiteindelijk besluit goed te zijn. Als Murphy ons een lesje over moraliteit probeert te leren, heeft hij het duidelijk mis.
Een ongelukkig einde
Ondanks deze problemen, Hollywood heeft net genoeg vlees om kijkers de hele tijd geïnteresseerd te houden. Het einde valt echter niet zomaar flauw: het laat een zure smaak achter.
Het gemak waarmee de personages hun doelen bereiken voelt beledigend. Als queer- en BAME-mensen in de jaren veertig maar wat harder hun best hadden gedaan, hadden ze nu echte gelijkheid kunnen bereiken. Als vrouwen maar hun voet op de grond hadden gezet, zouden ze niet zo lang genegeerd zijn.
Er is ook een gevoel van teleurstelling. Met Hollywood 's finale heeft Murphy een utopie gecreëerd. Als de volgende 80 jaar geschiedenis vanaf dit punt gewoon waren doorgegaan, zou de samenleving zich in 2020 in een geweldige staat bevinden, zonder onrechtvaardigheid en met gelijke vertegenwoordiging voor iedereen. Maar dat is het probleem met het creëren van een alternatieve geschiedenis: die bestaat niet.
Hoewel we sinds de jaren veertig veel vooruitgang hebben geboekt, heeft de wereld nog steeds veel werk te doen. Hollywood laat je een beetje koud voelen over hoe ver we nog niet zijn gekomen. Twintig-twintig is zeker geen utopie.
Wat vond je van Ryan Murphy's Hollywood ? Wat had hij beter kunnen doen? Laat ons uw mening weten in de reacties.
