Je zou op basis van, nou ja, alles aan mij denken dat er geen personage in de hele genretelevisie zou zijn waarmee ik me meer zou identificeren dan Willow Rosenberg van Buffy de vampiermoordenaar . Ik ben een roodharige en een heks naar keuze, net als zij, en net als zij ben ik een vreemde vrouw en een nerd van nature. Willow is slim, moedig, een beetje onhandig en heel magisch. Zij is mij... dus waarom heb ik nooit een klik met haar gehad?
Ik denk dat dit komt omdat Willow van Alyson Hannigan, mogelijk meer dan welk personage dan ook in Buffy, de beperkingen en tekortkomingen van de show liet zien. Ze had geen slecht karakter, per se , ze was charmant en grappig en maakte veel mee... maar ze was ook een personage dat er van buiten netjes uitzag, maar toch op andere manieren hol voor me klonk, en de manier waarop ze werd gebruikt en de boodschappen die haar bogen overbrachten waren nauwelijks magisch, of feministisch. Dit is voor mij een probleem met veel Buffy , Eigenlijk.
Buffy was in zijn tijd een groot probleem. Dat is nog steeds zo. Het was het hoogtepunt van de meidenkracht van de jaren negentig en het begin van deze eeuw. Het idee van kleine blondines die tegen monsters vechten was gewoon zo WILD, toch? Dat voelt bijna afgezaagd, maar voor Joss Whedon was het in ieder geval een grote ondermijning om te zien hoe de typische dame in nood de held werd. (Dit was eigenlijk niet zo revolutionair, maar dat is een ander artikel.)
Maar dat was echt niet de bedoeling Buffy . Het was leuk en een beetje griezelig, er zaten geweldige romances en mythen in, maar het feminisme was uiteindelijk een bijkomstigheid. Het was als een accessoire, niet noodzakelijkerwijs de kern, iets Buffy, de show en het karakter straalden uit, maar waren er niet echt. Ik zal je een metafoor geven.
sterft inosuke
Deze gif, hier. Het is zo iconisch, het ziet er zo cool uit. Maar ze beëindigt het door de paal verkeerd vast te houden als ze ermee wil steken of Gooi het. Het ziet er cool en stoer en indrukwekkend uit, maar het is eigenlijk niet-functioneel en alleen voor de show, en ik voel me als een groot deel van de feministische elementen van Buffy lijken er nu achteraf ook veel op. Ze zagen er netjes uit, maar deden niet echt veel.
Dat brengt mij terug bij Willow. Net als Buffy, en zelfs Xander en Angel, paste Willow in een behoorlijk versleten stijlfiguur toen ze werd geïntroduceerd: de nerdy, muurbloempje beste vriendin. In tegenstelling tot Buffy duurde het veel langer voordat Willow het begon te ondermijnen. Gedurende seizoen twee wordt ze sexyer en een beetje meer beheerst, wat doorgaat voor een soort groei, maar ze wordt echt krachtig als ze magie begint te doen.
Nogmaals, we moeten een stap terug doen om ernaar te kijken Buffy in de context van zijn tijd. Er was veel magie en hekserij in de jaren negentig, en in veel ervan waren ook ideeën en termen uit de Wicca-religie geïntegreerd. Sommige shows, zoals het origineel Gecharmeerd, erin geslaagd om Wicca-concepten redelijk goed te integreren, maar Buffy deed niet.
Ze noemden Willow niet alleen een Wicca (ineenkrimpen), maar ze namen ook een geloof en praktijk over die ging over het vinden van hun kracht en verbinding door vrouwen, en ze maakten er een metafoor van hoe macht een vrouw kan corrumperen als ze dat om de verkeerde redenen wil. . En ook medicijnen? Het was slecht.
De magie van Willow werd bijna altijd geassocieerd met haar meest negatieve karaktereigenschappen en haar slechtste keuzes. Ze sprak per ongeluk spreuken uit over haar vrienden en bracht mensen in gevaar, maar ze bleef aangetrokken tot magie omdat ze zich daardoor krachtig voelde. Hoe machtiger ze echter was, hoe gevaarlijker en egoïstischer ze werd.
In sommige opzichten is dit prima. Mensen die onzeker zijn en macht krijgen, gebruiken deze op een slechte manier als ze hun onderliggende problemen niet aanpakken. Zo is het leven. Maar de samensmelting daarvan met het idee van specifiek Wicca-magie en vervolgens de combinatie daarvan met het idee dat magie een verslavende drug was … het was niet alleen niet logisch als dubbele metafoor, maar de show ondermijnde het ook.
De metafoor van magie als drugs faalde op zoveel manieren. Ten eerste maakte het deel uit van een verhaallijn die ervoor zorgde dat de show het archetype werd van de dode tragische lesbische trope toen Willow's geliefde Tara werd vermoord en Willow gek werd van magie en wraak. Het stuurde allerlei slechte berichten over Willow, over vrouwen en verdriet, en zelfs over magie. Vrouwen met macht kunnen gevaarlijk en slecht zijn als ze te emotioneel worden? Wat?
Veel van deze problemen werden beter aangepakt in seizoen zeven, waarin Willow moest leren magie op de juiste manier en om de juiste redenen te gebruiken. Maar het feit dat Willow niet de keuze kreeg om magie te gebruiken, was ook lastig. Willow bleef een onzeker, egoïstisch karakter dat zich daardoor vaak definieerde en daardoor haar vrienden en dierbaren in gevaar bracht.
En dan was er nog de seksualiteit van Willow. Dit was iets dat ook verband hield met haar magie. Magie was niet alleen een toegangspoort tot macht voor Willow, het was de sleutel tot haar eerste queer-relatie. Vanwege de toenmalige televisienormen mochten Willow en Tara tot seizoen zes helemaal niet zoenen op het scherm, dus in seizoen vier ontmoetten ze hun magie samen als vervanging voor seksscènes.
Ik ben dol op de associatie van magie en hekserij met vreemdheid, totdat je ziet hoe Willow naar magie keek – hoe het voor haar om macht over anderen ging. En haar magie, zoals die geïntegreerd was in haar relatie met Tara, ging ook over macht, in dit geval van Tara. En zoals onze prinses Weekes schriftelijk opmerkte over de giftige relatie tussen Willow en Tara, werd hun dynamiek zo ernstig problematisch dat Willow Tara in wezen de toestemming ontzegde door op magische wijze haar geheugen te wissen en macht te gebruiken om de controle over iemand anders over te nemen voor [haar] eigen seksuele en seksuele doeleinden. emotionele behoeften. Toen stierf Tara om van Willow een slechterik te maken.
Uit dit alles kan het lijken alsof ik over het algemeen negatief ben Buffy , wat niet waar is. Ik hield van de show als tiener en het definieerde een hele generatie televisie. Maar die invloed is zowel goed als slecht. Buffy was slim en creatief, hield zich bezig met lastige dingen en verlegde de grenzen van genretelevisie. Maar het was ook maar een eerste stap, en er zaten veel tekortkomingen in. Gebreken betekenen echter niet dat het niet vermakelijk en iconisch is.
En zonder personages als Willow en shows als Buffy, hoe gebrekkig ook, zouden we niet de geweldige vrouwen, heksen en vreemde personages hebben die we vandaag de dag hebben.
(afbeelding: Vos)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
—MovieMuses hanteert een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens iedereen , aanzetten tot haat en trollen.–
