De Batman-films hebben een lange weg afgelegd. Van de campy kappertjes uit de jaren ’60, waar BIFF! BAM! POW! was niet alleen een geluidseffect, maar een cultureel moment, voor de broeierige symfonieën van Nolans stedelijke landschappen, waar het Bat-signaal niet alleen een roep om hulp is, maar een diepe existentiële kreet. Wij zijn dol op ze. Ik bedoel, wie houdt er niet van een miljardair met te veel tijd en spandex in zijn handen? Of het is de dwingende gedachte dat zelfs in een wereld met vliegende buitenaardse wezens en Amazones een gewone sterveling met een gereedschapsgordel nog steeds de show kan stelen.
'hoe lang duurt de film vijf nachten bij Freddy's'
Het zou ook de cavalcade van caleidoscopische schurken kunnen zijn, de een nog bizarder dan de ander, waardoor misdaad een ware circusact wordt. Maar in de kern van dit alles houden we misschien gewoon van een goed verhaal over een man, een grot en zijn gecompliceerde relatie met gevleugelde zoogdieren. Niettemin, voor ons allemaal die-hard Batman-fans, is hier een zorgvuldig samengestelde verzameling van alle filmische heldendaden van de Caped Crusader, in perfecte volgorde gerangschikt voor je ceremoniële bezoeken aan de Batcave.
1. Batman: de film (1966)
(20e-eeuwse studio's)
Batman: de film maakte alles heerlijk overdreven, van de krachtige campy-dialoog tot de bijna te perfect-voor-woorden Bat-tusi-dans. Het was een Bat-vers waarin onze kruisvaarder met kap en zijn sidekick, Robin, niet alleen met vijanden worstelden, maar ook met raadsels en grappen die zelfs een vader zouden doen kreunen.
Te midden van alle krijgsgevangenen, ZAP's en BANG's, Batman: de film ging nooit over duistere, gekwelde zielen, maar over het meevoeren van het publiek naar een Gotham dat zo ongelooflijk levendig is dat je bijna zou kunnen verlangen naar een kortstondige aanval van geheugenverlies om de jubelende absurditeit ervan opnieuw te ervaren.
2. Batman (1989)
(Warner Bros.)
In 1989 Batman De lucht van Gotham werd donkerder en spandexpakken evolueerden naar gebeeldhouwde harnassen. In deze film verraste een door Beetlejuice getransformeerde Michael Keaton iedereen door met zo'n broeierig zelfvertrouwen de Batsuit aan te trekken. En laten we Jack Nicholson’s Joker niet vergeten, een personage dat op Prince danste in een kunstmuseum, zijn make-up als een peuter uitsmeerde met een nieuw setje krijtjes en de misdaad er nog steeds artistiek chic uit liet zien.
Gotham van Tim Burton was minder een stad en meer een gotische kathedraal vol eigenaardigheden. Het was een plek waar de Batmobile brulde, niet alleen als auto, maar ook als statement – een duidelijke ‘ik ben gearriveerd’-verklaring (of beter gezegd: ik ben Batman).
3. Batman keert terug (1992)
(Warner Bros.)
Batman keert terug maakte een rondleiding door de donkere steegjes van Gothams kerstfestiviteiten. Waar anders vind je black-tie-gala's, gigantische badeendvoertuigen en pinguïns met raketwerpers die in zo'n harmonieuze absurditeit naast elkaar bestaan? Tim Burton overtrof zichzelf en toverde een Gotham tevoorschijn die voelde alsof Dickens een koortsdroom had na het bingereaden van stripboeken.
En over rendement gesproken, Keaton dook terug in stijl, hoewel hij waarschijnlijk extra hard moest flapperen om de scene-stealers bij te houden: een volkomen losgeslagen Michelle Pfeiffer, die elke kattenliefhebber de nachtelijke escapades van hun huisdier in twijfel liet trekken, en een gestoorde Danny DeVito. , die ons een pinguïn gaf die meer thuis was in de riolen van de opera dan in een echte dierentuin.
4 . Batman voor altijd (negentienvijfennegentig)
(Warner Bros.)
Toen Bat-Nipples hun beruchte debuut maakten en de Batmobile besloot een serieuze ondergloed te vertonen, stapte Val Kilmer in de Batsuit en bracht burgerwacht gerechtigheid met een vleugje smeulend. Jim Carrey's Riddler, met zijn sprankelende turnpakje, leek minder geïnteresseerd in raadsels en meer in het verzekeren dat zijn aërobe routines op peil waren. Ondertussen omarmde Two-Face van Tommy Lee Jones het concept van gespleten persoonlijkheid in de psyche en kledingkeuzes.
En in al deze oproer van kleuren en eigenaardigheden zag de jonge Chris O’Donnell, als Robin, er net zo verbijsterd uit als het publiek, terwijl hij zich een weg baande tussen circustragedies en het discutabele interieurontwerp van de Batcave. Batman voor altijd was niet zozeer het verhaal van een duistere ridder, maar meer een neonverlicht carnaval waar zelfs de grootste bedreigingen met een flitsende, fluorescerende gloed kwamen.
5 . Batman en Robin (1997)
(Warner Bros.)
George Clooney droeg de kap met een verfijnde charme die vaak het gevoel gaf dat Bruce Wayne zijn eigen verkleedfeestje crashte. Poison Ivy van Uma Thurman was minder chlorofyl femme fatale en meer zwoele botanicus met een vendetta tegen grasmaaiers. Ondertussen leek Mr. Freeze van Arnold Schwarzenegger op een missie te zijn om ervoor te zorgen dat geen enkele ijswoordspeling in de filmgeschiedenis onaangeroerd bleef.
En laten we Batgirl van Alicia Silverstone niet vergeten, die met de subtiliteit van een paradewagen met vleermuisvleugels kennis maakte met de franchise. Regisseur Joel Schumacher Batman en Robin was minder een superheldensaga en meer een neon-doordrenkt spektakel van campy-overdaad. Het dient als een ijzige herinnering dat er zelfs in de ernstigste uithoeken van de Batverse altijd ruimte is voor een kil gegrinnik... of twintig.
6 . Batman begint (2005)
(Warner Bros.)
In Batman begint , de foto die Batmans plaats bevestigde als mijn favoriete superheld, Christopher Nolan, fluisterde schijnbaar tegen Gotham, lieverds, het is tijd om de neon te laten vallen en de schaduwen opnieuw te bekijken. Plotseling vervingen sombere filosofieën en een duidelijk gebrek aan daglicht de vleermuisnippels en ijswoordspelingen.
Met zijn schorre stem kwam Christian Bale uit de letterlijke en metaforische schaduwen tevoorschijn en transformeerde de playboy Bruce Wayne in een figuur die net zo bedreven was in het bestrijden van innerlijke demonen als uiterlijke ninja's. Schurken waren niet langer slechts woordspelingsfabrieken; nu hanteerden ze angstgif en bespraken ze de sociaal-economische ondergang van steden. Ra’s al Ghul van Liam Neeson bracht elegantie in verraad en bewees dat je in feite wereldheerschappij kunt bespreken met behoud van perfect gezichtshaar.
7. De donkere ridder (2008)
(Warner Bros.)
Wanneer De donkere ridder Toen onze gecapte kruisvaarder arriveerde, merkte hij dat zijn humeur, indien mogelijk, zelfs nog verder getemperd was. Wie kan het hem kwalijk nemen als Heath Ledger’s Joker de stad in walst en clowneske capriolen omzet in een masterclass voor anarchisten? En die littekens? Laten we zeggen dat ze meer achtergrondverhalen hadden dan Batman sombere momenten op het dak.
Harvey Dent van Aaron Eckhart, de Gouden Jongen van Gotham, liet ons zien dat zelfs de glimmendste munten van de stad een keerzijde hebben. De donkere ridder stelde een raadsel dat complexer was dan alles wat de Riddler ooit heeft bedacht: is de held die hij verdient in een stad aan de rand noodzakelijkerwijs degene die hij nodig heeft?
8. De donkere ridder staat op (2012)
(Warner Bros.)
aanvangstijden van migratie
Tom Hardy’s Bane arriveerde met een masker dat half orthodontische nachtmerrie was, half stemdemper, en revolutionaire verandering beloofde met de rustgevende cadans van een Shakespeariaanse acteur gekruist met een gedempte radiopresentator. Ondertussen sloop de Catwoman van Anne Hathaway het toneel op, wat bewees dat hoge hakken net zo effectief kunnen zijn als welke Batarang dan ook, wanneer ze met de juiste hoeveelheid brutaal worden ingezet.
Terwijl Gotham (opnieuw) op de rand van de anarchie balanceerde, huilde Alfred van Michael Caine, herontdekte Batman van Christian Bale zijn ruggengraat (vrij letterlijk), en we realiseerden ons allemaal dat niemand een stadsbrede afsluiting zo goed regelt als Christopher Nolan. De donkere ridder staat op stelde schrijnende vragen over erfenis, verlossing en logistiek voor de verspreiding van bommen.
9. Batman versus Superman: Dawn of Justice (2016)
(Warner Bros.)
Ben Afflecks Batman, vers van de CrossFit-rage, bracht kracht-, broed- en brandijzers naar het feest. Tegelijkertijd leek Superman van Henry Cavill voortdurend gevangen in de greep van een existentiële crisis, waarbij hij nadacht over het gewicht van heldendom en de voedingswaarde van granen.
Tussen vreemde droomsequenties en Lex Luthor van Jesse Eisenberg, die één haargel verwijderd leek van een volledige instorting, Batman versus Superman: Dawn of Justice flirtte met grootse ideeën over goden, mannen en monsterlijke CGI-creaties. Toch kwam uit alle angst en atmosferische deeltjes de ware les naar voren: zelfs de hevigste rivaliteit kan worden opgelost door de toevallige ontdekking dat er moeders zijn met dezelfde naam. Martha, een naam die tot nu toe werd geassocieerd met bak-offs en huishoudelijk werk, werd de onverwachte vredestichter in deze filmische krachtmeting.
Mars
10. De LEGO Batman-film (2017)
(Warner Bros.)
De donkerste ridder van Gotham werd opnieuw vormgegeven in helder plastic De LEGO Batman-film , wat bewijst dat zelfs de meest broedende helden kunnen bezwijken onder komische druk. Will Arnett's Batman worstelde niet alleen met de schurken van Gotham; hij worstelde met innerlijke emotionele muren die dikker waren dan LEGO-blokken. En laten we eerlijk zijn: als je grootste vijand niet de Joker is, maar toegeeft dat je op zaterdagavond gezelschap nodig hebt, hebben de zaken inderdaad een vreemde wending genomen.
Deze Bat-iteratie liet ons zien dat achter die gebeitelde (of laten we zeggen: ‘gegoten’) buitenkant een hart schuilgaat dat verlangt naar familie, verbinding en misschien een paar hits. Met Robins uitbundige naïviteit, Alfreds plastische geduld en schurken variërend van iconisch tot Ze maakten een LEGO van hem?, was de film een explosie van kleur, humor en in elkaar grijpende absurditeit.
elf. Justitie Liga (2017)
(Warner Bros.)
Justitie Liga was een dappere poging om de verwachtingen van helden, regisseurs en fans te verenigen – een filmisch ensemble dat zijn draai probeerde te vinden in het enorme orkest van superheldenliederen. Ben Afflecks Batman leek een mid-held-life crisis te doorstaan, nadenkend over zijn rekruteringsvaardigheden. Tegelijkertijd zwaaide Gal Gadots Wonder Woman moeiteloos met haar Lasso of Truth, waardoor zowel vijanden als filmisch scepticisme op de proef werden gesteld.
Bovendien liet Aquaman van Jason Momoa ons zien dat zelfs de koningen van de zee een goede toegang tot de rotsen niet kunnen weerstaan, en Ezra Millers Flash, godzijdank, struikelde over meer dan alleen zijn schoenveters. Superman van Henry Cavill keerde terug met een merkwaardige CGI-bovenlip, waardoor velen zich afvroegen of Kryptonians ook worstelden met scheerongelukken.
12. Zack Snyders Justice League (2021)
(Warner Bros.)
Toen Zack Snyder zijn magnum opus debuteerde, was het niet alleen langer maar ook dichter dan de baard van Aquaman, wat bioscoopbezoekers choqueerde die geloofden dat regisseurs met visie net zo zeldzaam waren als eenhoorns. Aan het einde van de vier uur konden kijkers bijna voelen dat ze samen met Cyborg evolueerden.
De aanraking van Snyder was onmiskenbaar in een kosmos waar oude melodieën de boombuistechnologie trotseren en elke superheldenlanding zijn eigen theatrale blaasmachine heeft. Terwijl helden zich verenigden en slow-mo-momenten Olympische proporties bereikten, Zack Snyders Justice League stond als een bewijs van artistiek doorzettingsvermogen en fanpower.
13. De slagman (2022)
(Warner Bros.)
De nieuwste versie van de kruisvaarder met kap verruilde zijn eiwitshakes voor een vast dieet van indierock en existentiële angst. Gotham, dat zich voortdurend afspeelt om 20.00 uur in november, bood de perfecte ambiance voor deze rechercheur Batman, wiens idee van een avondje uit schommelde tussen onderzoeken op de plaats delict en keyboardsolo's.
Jeffrey Wrights commissaris Gordon was niet zozeer een sidekick, maar meer een vermoeide volwassene die toezicht hield op de nachtelijke escapades van een humeurige tiener. En de Riddler van Paul Dano? Hij zorgde ervoor dat kruiswoordraadsels als een bedreiging voor de veiligheid voelden. Eén ding werd aan het eind duidelijk De slagman : Of hij nu te maken kreeg met gestoorde vijanden of innerlijke onrust, deze Batman zou er net zo goed over piekeren in zijn Bat-grot als dat hij een droevige ballad zou schrijven.
(Uitgelichte afbeelding: Warner Bros.)
