De Marsman , de film uit 2015, geregisseerd door Ridley Scott en gebaseerd op de roman van Andy Weir, vertelt het verhaal van Mark Watney, een astronaut wiens bemanningsleden hem per ongeluk op Mars achterlieten tijdens een noodevacuatie. Omdat er geen weg naar huis is, moet Mark creatief worden om te overleven, aardappelen verbouwen op Marsgrond en communiceren met de aarde via een buiten gebruik gestelde rover. De Marsman is net zo fascinerend als leuk, terwijl we zien hoe Mark, zijn bemanningsleden en Mission Control probleem na probleem aanpakken om hem thuis te krijgen.
Toen de film uitkwam, was er een stroom aan artikelen die meldden dat mensen dachten dat de film gebaseerd was op een waargebeurd verhaal. Deze rapporten lijken uitsluitend te zijn gebaseerd op tweets – en het viel me op dat veel mannen invloed krijgen door de seksistische trope uit te buiten vrouwen zijn wetenschappelijk analfabeet – neem ze dus met een grote korrel zout. Toch kan het de gemiddelde kijker niet worden verweten dat hij zich afvraagt: zelfs als de film zich afspeelt op een planeet waar we nog niet zijn geweest, is het verhaal dan gebaseerd op echte wetenschap?
Met wie komt Jackie terecht in de Walter Boys?
Ja dat is zo! Andy Weir werkte als software-ingenieur toen hij de roman voor het eerst schreef, die hij in afleveringen op zijn website plaatste. In een interview met NPR , zei hij dat het idee voor het verhaal bij hem opkwam toen hij zat na te denken over hoe een bemande missie naar Mars daadwerkelijk zou kunnen werken met behulp van de technologie van vandaag. Toen begon ik na te denken over alle dingen die mis konden gaan. Dus creëerde ik een ongelukkige hoofdrolspeler en onderwierp hem aan alles.
Toen Weirs roman werd verfilmd, ging Scott naar NASA voor hulp om ervoor te zorgen dat de wetenschap zo nauwkeurig mogelijk was. James L. Green, directeur van de Planetary Science Division bij het Science Mission Directorate van NASA, coördineerde de NASA-stafleden die de vragen van Scott beantwoordden. NASA liet de filmploeg hun ontwerpen zelfs baseren op echte NASA-technologie, zoals ruimtevaartuigen en prototypen van woonmodules.
Dat betekent dat hoewel het verhaal fictief is, veel van de coole dingen die Mark bedenkt om te overleven gebaseerd zijn op echte wetenschap. De film slaagde er echter niet in om alles precies goed te krijgen.
De wetenschap erachter De Marsman
Mark wordt geconfronteerd met talloze uitdagingen tijdens zijn verblijf op Mars. Hij moet uitzoeken hoe hij zuurstof, water en voedsel voor zichzelf kan produceren, om nog maar te zwijgen van warm blijven en uitzoeken hoe hij met de aarde kan communiceren.
Dankzij het onderzoek van Weir en de betrokkenheid van NASA komen veel van Marks oplossingen vrij dicht in de buurt van wat een astronaut in leven zou houden als hij zou stranden. In de film brengt Mark bijvoorbeeld communicatie met de aarde tot stand door naar NASA's Pathfinder-sonde te reizen en een softwarepatch te bedenken waarmee hij berichten naar het prototype op aarde kan sturen. De Pathfinder-sonde bestaat inderdaad op Mars. Het werd gelanceerd in december 1996 en arriveerde in juli 1997 op Mars, waar het ongeveer drie maanden besteedde aan het analyseren van het klimaat en de bodem van Mars voordat de batterij het begaf en de sonde bezweek onder de ijskoude temperaturen van Mars in oktober 1997.
cast van oppenheimer
Een ander detail dat op echte wetenschap is gebaseerd, is het vermogen van Mark om voedsel te verbouwen op de bodem van Mars. In theorie zou je, zolang de bodem van Mars verrijkt was met de mineralen en microben die planten nodig hebben om te gedijen, er daadwerkelijk iets in kunnen laten groeien. Bovendien is het geen verrassing dat bij een fictieve Mars-missie een botanicus betrokken zou zijn, aangezien astronauten steeds meer succes hebben met het kweken van planten buiten het aardoppervlak. In 2017 bijvoorbeeld astronauten op het internationale ruimtestation met succes geoogst mosterdgroen en twee soorten sla.
Weir en Scott ontdekten echter dat het onmogelijk was om een meeslepend verhaal te vertellen zonder hier en daar wat details te verdraaien. Een van de meest beruchte onnauwkeurigheden in de film is de brute stofstorm die Marks slopende beproeving inluidt. Wanneer de wind rond de basis van de astronauten op het oppervlak van Mars gevaarlijke snelheden bereikt, vrezen ze dat hun Mars Ascent Vehicle (MAV) zal worden omvergeworpen, waardoor deze niet meer kan vliegen. In feite moet een van Marks bemanningsleden tijdens de storm een boegschroef afvuren om de MAV lang genoeg rechtop te houden zodat iedereen aan boord kan gaan. In werkelijkheid is de atmosfeer van Mars zo dun dat geen enkele wind ooit zoveel kracht kan bereiken.
Toch heeft Weir geen spijt van de creatieve vrijheid die hij nam. In het NPR-interview legt Weir uit dat hij doorging en die bewuste concessie aan de realiteit deed om een spannender verhaal te vertellen, en meeging toen mensen op de fout begonnen te wijzen. Ik heb het publiek onbedoeld geïnformeerd over de zandstormen op Mars, zei hij. En daar heb ik een behoorlijk goed gevoel bij.
(afbeelding: 20th Century Fox)
