Genieten van de opwinding van het opzetten van de spreekwoordelijke hertenstalkerpet vanuit de veiligheid van je eigen huis, ver weg van de gevaren van gewapende criminelen en mysterieuze femmes fatales - is dat niet wat we allemaal leuk vinden aan detectivefilms? Er is ook het aspect van intellectuele bekwaamheid, waarbij humor triomfeert over fysieke macht en de geest centraal staat. Voor mij is het genieten van detectivefilms een absoluut genot.
Netflix april 2024-releases
Deze films bieden een schuldvrije kans om mijn innerlijke Sherlock Holmes te omarmen, iedereen argwaan te wekken, absoluut niemand te vertrouwen en af en toe een triomfantelijke Aha! op mijn scherm. Wie zou nee kunnen zeggen tegen een dubbelfilm die ons de kans geeft om zowel de rol van het publiek als de rol van de detective te spelen? Dat gezegd hebbende, bereid je voor op het testen van je speurvaardigheden met deze ranglijst van de beste detectivefilms die door de eeuwen heen op het witte doek verschenen.
10 . Messen uit (2019)
(Leeuwenpoort)
Regisseur Rian Johnson Messen uit is zowel nostalgisch als nieuw , met een vleugje humor en een flinke dosis gezinsdisfunctie. Weet je nog die oude, stoffige mysterieromans die je oudtante altijd las, liggend op haar chaise longue met een vergrootglas? Zie dit als hun pittige, 21e-eeuwse nakomelingen die een leren jasje dragen.
De cast van het ensemble is een ware potluck van Hollywood’s beste: Daniel Craig doet zijn beste Southern gentleman-detective-impressie, Ana de Armas als het morele kompas te midden van de chaos, en Chris Evans die zijn Captain America-schild verruilt voor een meer lafhartige houding. Naast de charmante cast en verrassende wendingen maakt de film ook ingetogen observaties over privileges, rijkdom en de mate waarin sommigen zouden gaan om hun positie in de samenleving te beschermen.
9. Herinneringen aan moord (2003)
(CJ-entertainment)
Herinneringen aan moord verkent de donkere lagen van de criminele onderwereld en presenteert een verhaal dat zowel helder als verontrustend is. Bong Joon-ho, het brein achter dit juweeltje, bedenkt een verhaal dat deels politieprocedureel, deels sociaal commentaar en volkomen boeiend is. Herinneringen aan moord , dat zich afspeelt op het Zuid-Koreaanse platteland van de jaren tachtig, gaat niet alleen over het opsporen van een seriemoordenaar; het is ook een wrange blik op het stuntelige, struikelende karakter van een slecht uitgeruste politiemacht die de Keystone Cops School of Detection lijkt te hebben bezocht.
Maar Joon-ho maakt niet alleen maar grapjes; nauwgezet bouwt hij een context waarin komedie en tragedie naast elkaar bestaan. Als plaatselijke rechercheur levert Song Kang-ho zo'n veelzijdig portret dat je niet anders kunt dan heen en weer slingeren tussen de wil om hem een stevige berisping te geven en een geruststellend schouderklopje.
8 . Dierenriem (2007)
(Paramount Pictures)
Dierenriem is het nauwgezette meesterwerk van David Fincher in de wereld van cryptische cijfers, nachtelijke typemachines en de krankzinnige fixatie op het oplossen van een mysterie. Als je ooit de duistere straten van San Francisco in de jaren zeventig hebt willen trotseren met niets anders dan je verstand (en misschien een handige zaklamp) tegen een angstaanjagend ongrijpbare seriemoordenaar, doe dan je gordel om! Fincher neemt je niet alleen mee op een moordmysterietour; hij schrijft je in voor een masterclass over journalistieke volharding en procedurele valkuilen bij de politie.
De film, druipend van de inkt van een oude redactiekamer en de frustratie van een onopgeloste puzzel, toont Jake Gyllenhaal, Robert Downey Jr. en Mark Ruffalo in een trio-act dat zo meeslepend is dat het bijna crimineel is. Maar hier is de twist: in plaats van je gebruikelijke climax in Hollywood, Dierenriem laat je achter met het beklijvende gewicht van dubbelzinnigheid en het verontrustende tikken van een klok die nooit stopt.
7 . Het geheim in hun ogen (2009)
(Distributiebedrijf)
Argentijns melodrama Het geheim in hun ogen balanceert gevaarlijk op de rand van het scheermes tussen een gepassioneerd liefdesverhaal en een gruizige misdaadthriller. De film, geregisseerd door Juan José Campanella, slingert door de drukke kantoren van de rechterlijke macht van Buenos Aires in de jaren zeventig en onthult niet alleen de jacht op een brutale moordenaar, maar ook de ongrijpbare aard van herinneringen en gemiste kansen.
Ricardo Darín speelt een gepensioneerde juridisch adviseur die meer wordt achtervolgd door verloren liefde dan door onopgeloste misdaden. En hoewel het voor zo'n film maar al te gemakkelijk zou zijn om in de categorie romantiek te belanden, behoudt Campanella meesterlijk zijn gravitas. Er is een achtervolgingsscène in het stadion die zo onberispelijk is gefilmd dat je Messi zou vergeven als hij een vleugje jaloezie voelde.
6 . Hoogtevrees (1958)
(Paramount Pictures)
Deze filmische klassieker van Alfred Hitchcock stuurde de kijkers op een duizelingwekkende rit lang voordat spinninglessen een rage waren. James Stewart speelt zich af in San Francisco en speelt een detective die worstelt met hoogtevrees en de nog verraderlijkere afdaling in de waanzin van de liefde. Met haar ijzige allure is Kim Novak de belichaming van een femme fatale – soms heel letterlijk, gezien de voorliefde van de film voor dubbelgangers.
Maar hier is de twist (en is er bij Hitchcock niet altijd een twist?): Hoogtevrees was niet meteen een hit. Het publiek van 1958 was nog niet klaar voor zijn duizelingwekkende charme. Maar net als een goed wijntje of een goed gemaakte post op X (voorheen Twitter), verouderde het op briljante wijze en steeg het naar de hoogten van de filmgeschiedenis.
5 . De Maltese Valk (1941)
(Warner Bros.)
De Maltese Valk is een film noir waarin de schaduwen zo dik zijn als de plotwendingen, en de fedora's precies in de juiste hoek van mysterie kantelen. Voordat elke tweede film een MacGuffin had, verzon John Huston een meeslepend verhaal rond een met juwelen getooide vogel waarvoor iedereen bereid leek zijn grootmoeder te bedriegen.
Humphrey Bogart speelt Sam Spade, de privédetective die alles heeft gezien en toch nog een dans van gevaar niet kan weerstaan. Onder de pittige dialogen en sfeervolle rookringen, De Maltese Valk is een meditatie over hebzucht en loyaliteit. Het herinnert ons er ook aan dat in de noir-wereld van 1941 niet alles wat blinkt goud is; soms is het gewoon een loden vogel bedekt met dromen en bedrog.
4. L.A. Vertrouwelijk (1997)
(Warner Bros.)
In een noir-achtige stijl verbeeldt regisseur Curtis Hanson een Los Angeles van de jaren vijftig, waar de boulevards schitteren, maar de steegjes duistere geheimen herbergen. Russell Crowe en Guy Pearce, twee agenten die zo verschillend zijn als krijt en kaas (als het krijt woedeproblemen had en de kaas een overontwikkeld gevoel van gerechtigheid had), navigeren door dit zwoele doolhof.
Voeg daar de Veronica Lake-lookalike van Kim Basinger aan toe, die bij elke blik allure uitstraalt, en L.A. Vertrouwelijk serveert een onstuimige cocktail van noir-tradities met een twist uit de jaren 90, die ons eraan herinnert dat hoewel de Stad der Engelen vaak een tiara draagt, het daaronder allemaal duivelse hoorns en een bedwelmend mysterie is.
3 . Se7en (negentienvijfennegentig)
(Nieuwe lijnbioscoop)
Met Se7en David Fincher neemt het idee van de Zeven Hoofdzonden over en besluit: Laten we een twee uur durende thriller maken die in wezen een onheilspellende weersvoorspelling voor de ziel is. Brad Pitt en Morgan Freeman zwerven door een stad die zo voortdurend regenachtig is dat je zou denken dat Moeder Natuur zelf betrokken was bij het grimmige complot.
zwarte vlek seizoen 3
Terwijl de ene detective zo fris is als een groene appel in een noir fruitmand, draagt de ander zijn wijsheid als een goed op maat gemaakte jas van existentiële angst. Finchers talent voor atmosferische intensiteit betekent dat niet elke zonde zomaar in beeld wordt gebracht; het wordt gevoeld – midden in de buik. Maar hier is het slechte probleem: in al zijn somberheid, Se7en is een duivels intelligente film met slimme aanwijzingen en huiveringwekkende keuzes.
2 . Bloed eenvoudig (1984)
(Focusfuncties)
Met Bloed eenvoudig besloten de gebroeders Coen niet alleen hallo te zeggen tegen de wereld van de cinema, maar ook een grijze, neonverlichte hit af te leveren. De film is een neo-noir-thriller met alle kenmerken van een vlezig misdaadverhaal, compleet met sluwe minnaars, stapels geld en een twijfelachtig privédetective. De titel van de film, ontleend aan de hardgekookte terminologie van Dashiell Hammett, beschrijft de verbijsterende toestand waarin iemand terechtkomt na een aanval van geweld.
En jongen, levert deze film op dat front op. Maar ondanks al zijn donkere hoeken en met bloed bespatte steegjes kunnen de Coens het niet laten om hun verhaal te voorzien van slechte humor, wat bewijst dat zelfs moordcomplotten lichtere (of op zijn minst duister komische) momenten kunnen hebben. In haar eerste grote rol laat Frances McDormand de kwaliteiten zien die haar later een vaste klant bij Coen zouden maken, terwijl M. Emmet Walsh een smerige detective speelt die zowel schuldgevoelens als sluwheid lijkt te zweten.
1. Chinatown (1974)
(Paramount Pictures)
Chinatown is de zonovergoten noir van Roman Polanski, waar de blitse façade van Los Angeles is teruggetrokken om het vuil eronder te onthullen, en waar het krijgen van een neuscorrectie nog nooit zo dramatisch is geweest. Maak kennis met Jake Gittes van Jack Nicholson, een privédetective met een voorliefde voor pittige pakken en vlottere comebacks.
Hij zit in de zaak van een overspelige watercommissaris, maar in echte L.A.-stijl worden dingen sneller ingewikkeld dan bij een Hollywood-huwelijk. De beklijvende partituur van Jerry Goldsmith brengt ons een serenade door de vuile straten en bedrieglijke doodlopende straatjes. Maar laten we die gedenkwaardige mantra niet vergeten: vergeet het maar, Jake. Het is Chinatown.
(uitgelichte afbeelding: Lionsgate)
