Stel je dit voor: je bent een grijze overlevende die zich een weg baant door de dystopische wereld van De laatste van ons .
De uitbraak begon ongeveer vijf jaar geleden, maar je houdt de dagen niet meer precies bij. Je hebt een behoorlijk deel van de geïnfecteerden gedood, inclusief de gevreesde clicker. Je hebt waarschijnlijk ook een behoorlijk deel van de mensen bevroren. Ik weet zeker dat het je op een gegeven moment 's nachts wakker hield, maar tegenwoordig leer je ermee leven. Je bent een oude professional. Een veteraan. Een gewone Joel Miller. Er zijn weinig dingen waar je meer bang voor bent. Je weet dat je jezelf aankunt in vrijwel elke situatie die Moeder Natuur je te bieden heeft.
Behalve één.
Ongeveer een maand geleden kwam je er voor het eerst een tegen in de ruïnes van een hotel. Je was het wrak in de kelder aan het doorzoeken. Je had een paar hardlopers verstikt en je behoorlijke hoeveelheid clickers verschoven om op de plek te komen waarvan je dacht dat ze de goede dingen bewaarden. Je snuffelt rond in de duisternis, op zoek naar alles wat je kunt gebruiken. Het enige wat je hoort is het gerinkel en gekletter van puin druppel druppel druppel van water uit het plafond en het geluid van je eigen ademhaling.
En dan hoor je in de verte een gerommel.
Je stopt met waar je mee bezig bent. Span je oren. Luisteren. Geen bekende klikgeluiden. Toch zou je het herkend hebben. Misschien was het een overlevendenkonvooi dat boven je hoofd door de stad rolde? Een explosieve boobytrap die ver weg wordt geactiveerd? Een aardbeving? Moeder Natuur heeft je altijd graag verrast.
Je hoort het weer. Deze keer luider. De vloer trilt een beetje.
vuurvlieg steegje.
Het klinkt als een voetstap. Misschien de voetstap van een soort wankelend gevaarte. Maar niets in deze wereld is zo groot. Een olifant? Een neushoorn. De laatste keer dat je controleerde, waren er geen van hen die rond de ruïnes van Hartford, Connecticut, renden. Misschien is er een dier uit de dierentuin ontsnapt? Je hebt wel eens verhalen gehoord over een groep giraffen die door het wrak van Salt Lake City zwerven nadat ze uit hun verblijf zijn ontsnapt, maar het kunnen net zo goed eenhoorns zijn. Nee, je hebt het tot nu toe overleefd omdat je rationeel bent. Je bent praktisch. Je laat de angst niet de overhand krijgen.
Maar het geluid komt weer. Luider. Dichterbij. En je bent bang.
De muur aan de andere kant van de kamer begint te knikken, alsof hij vanaf de andere kant door een bulldozer wordt voortgeduwd. Boven het geluid van vallende stenen en draaiende wapening uit, zweer je dat je een gekreun kunt horen. Een gebrul. Het klinkt bijna menselijk. Maar geen mens zou ooit zo’n diep en krachtig geluid kunnen maken. Het lijkt meer op een dier. Een monster. Een demon. Je maakt het jachtgeweer van je rug los en pompt ermee. Wat er ook door die muur komt, jij bent er klaar voor.
Behalve dat je er nog niet klaar voor bent. Je bent nooit waar.
Zich een weg banen door een gat in de stenen is een hand . Het is gigantisch. Wat het ook is, het moet minstens 2,5 tot 2,5 meter hoog zijn. En het is ergens in verwerkt. Een harde, chitineuze substantie. Je spant je ogen en ziet dat het zo is schimmel . Een schimmelplaat, dezelfde die over de gezichten van clickers groeit. Behalve dat het op de verkeerde plaats staat. Clickers laten nergens anders een schimmelpantser groeien dan op hun hoofd.
Maar als het door de muur komt, kun je zien dat dit geen clicker is.
Als het geen clicker is, wat is het dan wel?!
Het is een enorm, opgeblazen ding. Het heeft dezelfde mensachtige vorm als een clicker, maar zijn lichaam is buiten proporties opgezwollen. Schimmelplaten bedekken het wezen van top tot teen. Het is een levend biologisch pantser. Je pompt reflexmatig met je jachtgeweer en het wordt gewaarschuwd voor je aanwezigheid. Het geeft een oorverdovend gebrul en stormt op je af, terwijl het door hout en beton botst alsof het vloeipapier is. Je laadt beide lopen in zijn kist, maar hij stopt niet met bewegen. Het lijkt alleen maar bozer.
Je draait je om en rent weg, en op hetzelfde moment word je beschoten met een explosieve kracht. Je voelt hoe een bijtende substantie het leer van je jas aanvreet, door je shirt heen en op de huid eronder. Sporen vliegen in je gezicht. Als je nu je gasmasker niet zou dragen, zou je dood zijn.
Je draait je om en ziet het wezen een stuk van zijn eigen lichaam bij de schouder aftrekken en naar je toe gooien. Je buigt je hoofd en de zak ontploft tegen een muur achter je. Je rent over de trap en het wezen zet de achtervolging in. Je springt over de conciërgebalie van het hotel heen, in de hoop dat het wezen je even zal verliezen. Het geeft je net genoeg tijd om je jachtgeweer te herladen en een molotovcocktail te bereiden. Je gaat over de toonbank staan en komt oog in oog te staan met het wezen. Het zwaait met een enorme hand naar je, sterk genoeg om je nek met één klap te breken. Je slaat er nogmaals met beide lopen op en het wordt een paar meter naar achteren geblazen. Je vingers reiken verwoed naar een aansteker in je jaszak. Het wezen sjokt opnieuw naar je toe.
Je steekt de aansteker aan en steekt de met alcohol doordrenkte doek van de molotov aan. Je gooit het naar het wezen en het explodeert in een opening tussen de platen van het wezen. Het kronkelt en brult en reikt naar je toe, maar voordat het je kan aanraken, bezwijkt het uiteindelijk voor de vlammen. Het valt dood op de grond.
waar kan ik Brooklyn Nine-Nine streamen
Gefeliciteerd, je hebt een Bloer overleefd
Later die avond, bij je kampvuur, besef je dat dit wezen het hoogtepunt is van het helse ontwerp van de Cordyceps-schimmel. De clicker is niet het ultieme stadium van de infectie zoals je ooit had gedacht; slechts een voorloper ervan. De Cordyceps-schimmel zal, als hij voldoende tijd krijgt (misschien ongeveer vijf jaar), zijn gastheer ombouwen tot de perfecte moordmachine. Een schimmelmoloch. Bijna onoverwinnelijk, bijna niet te stoppen.
Met toenemende afgrijzen besef je dat dit is het lot dat alle geïnfecteerde dingen te wachten staat, de uiteindelijke evolutie. Het wezen is nu alleen zeldzaam omdat de infectie niet genoeg tijd heeft gehad om meer soortgelijke wezens te creëren. Maar tijdens je leven zullen deze wezens de enige soort geïnfecteerden zijn die overblijven als ze niet worden gedood voordat ze de laatste fase van hun levenscyclus hebben bereikt. De wereld zal eigendom zijn van deze uitpuilende wangedrochten. Deze opgeblazen gevoel. En dat zal een donkerder tijdperk zijn dan de mensheid ooit voor mogelijk had gehouden.
(uitgelichte afbeelding: Naughty Dog)
