Goede vraag. Relevant voor de postmoderne tijd waarin we leven. Het is net zoiets als vragen of de brandblusser die aan de muur hangt in het kunstmuseum... Ook kunst? Sommige mensen zouden nee zeggen, en die mensen zijn pretentieus. Sommige mensen zouden ja zeggen, en die mensen zijn even pretentieus. Eerlijk gezegd: is het kunst? (en zo ja, wat voor soort?) vragen zijn eeuwenoud en we hebben dit soort vragen al eerder beantwoord. Maar Wonderbaarlijk: verhalen over lieveheersbeestje en Cat Noir is nu onder de blik van ons scherpe taxateursoog gevallen, dus zoals wij dat ook deden Avatar de laatste luchtstuurder , we gaan de #$%@ ervan deconstrueren.
Is het Anime? Of is het…TAART?
Het is geen taart. Vraag me niet hoe ik dat weet. Het is zeker niet iets dat ik weet omdat ik probeerde mijn televisie doormidden te snijden om hem op te eten. Echt. Waarom zou ik dat doen? Niet-gerelateerde vraag: wil iemand mij een nieuwe televisie geven? Ik heb er een nodig.
Maar verdergaan is dat wel Wonderbaarlijk lieveheersbeestje animatie? Technisch antwoord: nee. Zoals het er nu uitziet, verwijst anime naar animatie speciaal geproduceerd in Japan. Ondertussen wordt animatie die een visuele esthetiek van anime leent, ook wel animatie genoemd anime-beïnvloede animatie . Volgens deze definitie Wonderbaarlijk lieveheersbeestje geldt als het laatste omdat het voornamelijk in Frankrijk werd geproduceerd. Een Japanse studio heeft wel meegeholpen aan de coproductie, maar het project is niet uitsluitend Japans, dus het telt niet mee. Hoe dan ook, dat is allemaal goed en wel en heel technisch, zaak gesloten toch?
Maar... is het gesloten?
(Foto door Lening op Ontsplashen )
Oké, hier is het punt: dit is misschien ketters, maar ik denk dat VEEL dingen anime zijn. Ik denk dat video's van achterwaartse salto's van katten anime zijn, ik denk dat krankzinnige trefbalontwijkingen anime zijn, ik denk dat als ik 's avonds laat een glazen beker in mijn keuken laat vallen en hem opvang met Naruto-niveau reflexen vlak voordat het op de grond uiteenvalt, dat ik anime ben. Anime is overal. Kunst imiteert het leven imiteert het leven imiteert kunst imiteert het leven. Een goedgeklede, zwijgzame en allround sexy man die zijn bril omhoog duwt voordat hij iets intelligents zegt is het meest anime-ding dat er is maakt niet uit waar je bent. Hetzelfde als naar een mooi meisje kijken en je neus laten uitbarsten in een geiser van bloed omdat ze dat is gewoon zo schattig . Het is anime. Het is allemaal anime. En Wonderbaarlijk is geen uitzondering.
Mijn bewijs voor de jury/slotargumenten
Ik bedoel, kijk naar de show. Het is letterlijk een magische meisjesanime. Zoals een leerboek. Het gaat over twee tieners (de meest anime-leeftijd) met superkrachtige alter ego’s ( Persoon iemand?) die rondgaat en vecht tegen kwade vlinders genaamd akumas ( Duivelse man , jullie allemaal) de hele tijd worstelen met hun gevoelens jegens elkaar . Mijn God, alsof het in een laboratorium is gemaakt. Een anime-lab. En uiteindelijk beginnen ze het rekruteren van hun klasgenoten om ook hun vijanden te bevechten. Zo, dit is gewoon Persoon 5 en een miljoen andere animes. Kom op, vrienden, als het loopt als een eend en praat als een eend, het is een eend . Het is zoiets als dat je niets champagne kunt noemen tenzij het is gemaakt in de regio Champagne in Frankrijk. Ik bedoel, zeker, maar... we hebben allemaal de grappen gezien.
Het is alleen quarantaine als het zich in de quarantaineprovincie van Frankrijk bevindt. Anders is het gewoon sprankelende isolatie.
— Vikram Paralkar (@VikramParalkar) 13 maart 2020
Het lijkt een beetje op hoe alles punkrock kan zijn in de juiste context. Net zoals een hotdog niet per se punkrock is, maar wel heerlijk, je wordt er vrolijk van en je voelt je misschien ongemakkelijk als je ziet hoe hij gemaakt is. Ja, dat is het niet technisch gezien rock-'n-roll omdat een hotdog dat niet kan technisch gezien gitaar spelen, en Wonderbaarlijk is niet technisch gezien anime omdat het dat niet was technisch gezien gemaakt in Japan. Maar technisch gezien technisch gezien is het ook een van de meest irritante woorden in de Engelse taal, en net als zijn vreselijke neef, eigenlijk, is het een woord dat wordt gebruikt door pretentieuze betweters die in een volledige anafylactische shock raken wanneer ze worden blootgesteld aan het concept van plezier. Ben ik de draad kwijt? Ik weet het niet, dames en heren van de jury, wie weet of er überhaupt wel een rode draad was. Wat is draad? Antwoord dat, huh, wat is een draad?
Mijn punt is: wees niet zo, laat iedereen beslissen wat wel en niet anime is. De wereld is jouw anime, laten we dat zo houden.
( aanbevolen afbeeldingskrediet: Zagtoon)
