Jennifer Petersen laat zien hoe het mogelijk is dat slechts elf mensen naar verluidt verantwoordelijk waren voor 60% van alle boekenuitdagingen in de Verenigde Staten tijdens het schooljaar 2021-2022. Petersen is de nieuwste vrouw die het nieuws haalt omdat ze in haar gemeenschap een boekenverbod heeft ingesteld. Onlangs trok ook een vrouw genaamd Connie Phillips de aandacht nadat bleek dat ze meer dan 100 klachten en uitdagingen had ingediend bij de St. Tammany Parish Library. Phillips en veertien anderen slaagden erin 172 boeken uit de bibliotheek te halen, die een kwart miljoen inwoners bedient. Ze verspilden naar schatting $72.000 aan bibliotheekbronnen om hun seriële klachten af te handelen.
Dit was geen op zichzelf staand incident, maar leek deel uit te maken van een trend in het boekenverbod en de uitdagingen die zich in een ongekend tempo door het land verspreidden. Slechts een handjevol mensen in het land is verantwoordelijk voor het aantal boekenuitdagingen in 2022 en 2021. Dit is een belangrijk punt om te benadrukken, omdat het betekent dat staten die wetgeving aannemen die boekenverboden op scholen initieert, dit doen in opdracht van de kleinst mogelijke minderheid. Het idee dat ouders in het hele land dit steunen en hun kinderen beschermen, is onjuist. Het is slechts het werk van een paar uitschieters.
Tegelijkertijd zullen de meesten zich waarschijnlijk afvragen hoe het mogelijk is dat slechts een paar mensen achter de ruim duizend boekenuitdagingen staan die de American Library Association in 2022 heeft geregistreerd. Petersen heeft precies laten zien hoe dit gebeurt.
Maak kennis met serieboekuitdager Jennifer Petersen
De Washingtonpost heeft de analyse verzorgd van het boekverbod, waaruit bleek dat 60% van de boekenverboden in het hele land 11 mensen voor hun rekening namen, waarbij elk verantwoordelijk was voor het indienen van maar liefst 100 betwistingen. Het publiceerde ook een artikel over een van deze seriële boekbanners en haar proces. In behoorlijk gruwelijke details sprak Petersen met de nieuwszender over hoe ze in haar eentje 73 boeken uitdaagde in het Spotsylvania County Public Schools-district in Virginia. De moeder die thuis blijft, lijkt van het boeken verbieden haar hobby te hebben gemaakt, door alle 73 boeken als een soort trofee op een plank in haar kelder te bewaren.
De ALA en andere verenigingen hebben lijsten samengesteld van de meest verboden boeken om de aandacht te vestigen op de ernst van het boekenverbod en om trends te ontdekken in de boeken die het meest het doelwit zijn, vaak boeken die over LGBTQ+ of race-onderwerpen gaan. Petersen geeft echter toe dat ze deze lijsten gebruikt om ideeën te vinden voor de volgende boeken in haar schooldistrict. In tegenstelling tot de meeste boekenbanners leest ze de boeken daadwerkelijk. Ze zoekt echter alleen naar alles wat met seksuele inhoud te maken heeft, ook al is het maar een enkele zin. Ze markeert het met een post-it en verstoort vervolgens elke vergadering van het schoolbestuur door het materiaal bij te wonen en hardop voor te lezen zonder context voor de passages te geven.
Eén bibliothecaris schatte dat een team van tien personeelsleden veertig uur per week besteedt aan het behandelen van alle klachten van Petersen. Ze zijn meestal gedwongen om dit tijdens overuren te doen, omdat ze een schoolbibliotheek hebben die ze proberen te runnen en waarmee ze overdag studenten kunnen bedienen. Er wordt aangenomen dat sommige stafmedewerkers zijn gestopt vanwege de klachten en het gedrag van Petersen. Ondertussen is de enige reden die Petersen hiervoor kan geven, dat ze vreest dat boeken met seksuele inhoud ervoor zullen zorgen dat tieners seks willen hebben. Natuurlijk is ze er niet tevreden mee deze werken voor haar eigen kinderen achter te houden, maar ze wil ervoor zorgen dat alle ouders een gemakkelijkere manier hebben om de onschuld van hun kinderen te bewaren.
De acties van Petersen zijn behoorlijk verontrustend. Het feit dat ze zich er niet voor schaamt om toe te geven dat ze zo ontwrichtend is, zoveel middelen verspilt en extra druk legt op toch al overwerkte, onderbetaalde werknemers, is schokkend. Bovendien slaat haar redenering om dit te doen nergens op. Het censureren van boeken die tieners willen voorlichten over seks betekent alleen maar dat ze waarschijnlijk informatie zullen zoeken via minder veilige media, zoals internet. Ze beweert ook dat deze boeken ertoe zullen leiden dat tieners onveilige seks hebben, maar toch besteden veel boeken aandacht aan seksuele voorlichting en leggen vooral de nadruk op veilige seks en toestemming. Het lijkt erop dat tieners veel vaker onveilige seks zouden bedrijven als ze niet de meest elementaire seksuele voorlichting zouden krijgen, dan als ze zouden worden blootgesteld aan realistische of educatieve afbeeldingen van seks.
Hopelijk vergroot het artikel het bewustzijn van wie boekbanners werkelijk zijn. Het zijn mensen met veel te veel tijd, die verontrustend geobsedeerd zijn door het idee van tienerseks en vreugde vinden in het lastigvallen, ontwrichten en het leggen van enorme druk op schooldistricten die alleen maar proberen kinderen onderwijs te geven. Ze verdienen niemands steun of tijd, en er moeten procedures worden ingesteld om te voorkomen dat deze mensen van het uitdagen van serieboeken hun persoonlijke hobby maken.
(uitgelichte afbeelding: ConstantinosZ / Getty)
