Ik behoor tot een kleine groep Shakespeare-fans die, zelfs als alle andere obstakels uit de weg zijn geruimd, weten dat we onze favoriete personages nooit in het echt zullen kunnen spelen, vooral vanwege de context van deze personages. Laat het me uitleggen: met Midzomernachtdroom , Ik zal nooit Helena zijn omdat ik klein ben.
Er is letterlijk een regel die Hermia beschrijft waarin ze een kleine eikel wordt genoemd, omdat ze klein moet zijn, terwijl Helena een meiboom is omdat ze lang en dun is. Dus helaas zal ik nooit Helena zijn, maar dat betekent niet dat mijn liefde voor haar moet stoppen omdat ik haar niet in een productie kan spelen. Dat gezegd hebbende, Helena heeft iets moois waarvan ik denk dat het vaak over het hoofd wordt gezien om van haar een meer komisch karakter te maken.
In de periode van Midzomernachtdroom , Helena en Hermia zijn vrouwen die verliefd zijn op hun respectievelijke mannen. Hermia is verliefd op Lysander, maar Demetrius, op wie Helena verliefd is, is ook verliefd op Hermia. Iedereen wil gewoon heel graag verliefd worden op het kleine meisje (wanneer kan ik eigenlijk Hermia zijn?), Maar voor Helena is het pijnlijk om te zien. Ze wordt voortdurend meegesleurd door Demetrius, en hij gebruikt haar emoties in zijn eigen voordeel.
Natuurlijk eindigen ze uiteindelijk samen, maar de reden dat ik van Helena hou is dat ze, midden in dit luchtige stuk, een tragisch personage is dat gewoon serieus genomen wil worden in haar liefde en een goocheltruc moet hebben. Het overkomt haar dat dit zelfs maar haar leven begint te worden.
Ik denk dat een deel van de reden waarom ik zoveel van Helena houd, is dat ik me herinner dat een van mijn universiteitsprofessoren haar omschreef als een sukkelig personage. Waarom? Omdat ze verliefd was op een man. En hij is niet de enige met die mening! Vaak is ze een personage dat vaak kleiner wordt vanwege haar gevoelens voor Demetrius, en ik haat die interpretatie eerlijk gezegd.
Zo vaak prijzen we mannen omdat ze dingen doen voor de vrouw van wie ze houden, maar wanneer Helena, een sterk karakter die toevallig gevoelens voor iemand heeft, haar best doet om Demetrius in ruil daarvoor van haar te laten houden, wordt ze plotseling gezien als verdrietig en ellendig. Denk eens aan het aantal romantische komedies waar we allemaal graag naar kijken en hoe een man, wanneer hij smacht naar een vrouw, wordt opgedragen als een grote romanticus in hart en nieren.
Pas nu dezelfde filosofie toe op Helena. Ze is gewoon een verliefde vrouw, en ik hou van haar en haar vermogen om zichzelf staande te houden, voor zichzelf op te komen en te weigeren door Demetrius gekweld te worden, zelfs als er magie voor nodig is om eindelijk haar mening te uiten over de manier waarop hij haar behandelt.
Helena is misschien een personage dat velen afwijzen, maar voor mij is ze een van de beste personages in de canon van Shakespeare, en ik hou van haar.
emo uit het Midden-Westen
(afbeelding: 20th Century Fox)
Wil je meer van dit soort verhalen? Word abonnee en steun de site!
—MovieMuses hanteert een strikt commentaarbeleid dat persoonlijke beledigingen jegens iedereen , aanzetten tot haat en trollen.–
